KNYHA PERŜA
U MORI TUMANU
U mori tumanu zhubyŭsá raptovo
I ĥvyli poŭsúdy odni,
Ĥovatysá nide vid sebe tepera,
Palaje u kryzi duŝa.
A more use nasuvajeťsá hrizno,
Ne vydno niĉoho uĵe,
Syľniŝe palaje duŝa u kryĵyni,
Rátunku nemaje meni.
I staly ĵyttévi kartyny rádamy,
Katujuť palajuĉyj duĥ,
Bahato ĉoho narobyty ŭdaloś –
Plody poĵynaju teper.
Katujusá syľno duŝeju svojeju,
Mohutnisť iznykla usá,
Kartyny za horlo sĥopyly ĵorstoko,
Ce – peklo posered ĵyttá.
VODY DNIPRA
Dnipra-Borystena mohutniji ĥvyli
Rujnujuť kaminná pradaŭné
Burĥlyvym potokom svojim bezupynnym,
Stolittámy i ŝĉosekundy.
Mynulo bahato ĵyttiŭ nepoŭtornyĥ,
Vidvidaly vod dyvovyĵnyĥ
Narody iranciŭ, hermanciŭ i slaviŭ,
A Dnipr bezpererŭno tryvaje.
Dnipra ĉudesa nemynuŝĉi ĉarujuť,
Vony dyvuvatymuť ŭnukiŭ
I praŭnukiŭ naŝyĥ soboju napeŭne,
Bo Ĉasu samoho ne znajuť.
DO KVITKY
Sijala naĉe sonce ty
I sájevo tvoje
Zihrilo ŭsi oti kvitky,
Ŝĉo otoĉyly nas;
Lyŝeń zostaŭsá ja odyn
U ĥolodneĉi zlij.
A ty plyŭla pryvitnym dnem
Nad polem zolotym
I radisť rozkvitala skriź,
Bujala skriź vona;
Lyŝeń meni odnomu ty
Zradity ne dala.
Ale ja soncem teplym staŭ,
I ĥolod rozihnaŭ,
Ja dnem teper jasnym ĵyvu,
Kotryj dolaje sum –
Za te podákuju tobi,
Odnaĉe bez imen.
PTYCÁ
Ty letila ptaŝynoju tam ,
Za morámy nadij zolotyĥ;
Ja ĉekaŭ blahodatnyj kineć
Vandruvanná tvojoho, odnak
Doĉekatyś zabraklo potuh.
Zalyŝylasá zoŭsim sama
Obvaĵnilaja tiń moloda
Na kaminni prymorśkomu hnyť
I nemaje spasinná teper
Vid samotnosty zloji jiji.
ROZDUM BEREZNEVOJI NOĈI
Poeziji bereh dalekyj ,
ŝĉo blyĵĉym nikoly ne stane,
Tak manyť mij rozum sóhodni
i klyĉe mij duĥ bezupynno,
Ta ja udaju nezvoruŝnisť,
oblyĉĉá moje skamjanilo.
Neŭdalyj vitija bezridnyj,
stoju u ĉoŭni bez nadiji,
A ŭsúdy ĥvylújeťsá more,
budeĉnosty more ĥolodne.
Buvalo po junosty rannij,
ŝukaŭ ja u nebi natĥnenná
I mrijaŭ kolyś ja smilyvo
pro zoŕ vohnányĥ velyĉavisť,
Baĵanná dostatnó, zdavaloś,
aby zacvisty samobutnó,
Ta ja pomylyŭsá ĵaĥlyvo,
(bo dar neobĥidnyj ne menŝe,
A daru ne maŭ ja nikoly),
tomu obirvalysá mriji.
Meni sumuvaty j nadali
u ĉoŭni svojim ne obrydne –
Ĥoĉa rozumiju napeŭne,
ŝĉo pryjduť bezsmertni poety,
Jakym usmiĥneťsá Ŭsevyŝnij,
jaki berehy poetyĉni,
Taki nedosáĵni dlá mene,
tak lehko i ŝvydko pidkoráť, –
Adĵe ŭse ĵyttá proletilo
posered moriŭ horenosnyĥ.
NAPYS PID SVITLYNOJU MOLODOJI DIŬĈYNY
Koĥanná zradlyve, povirte ,
Vono proletyť nepomitno,
Nenaĉe u berezni viter,
I ŭĵe ne poverne nikoly.
I tak z usima poĉuttámy:
Vony nepostijni zanadto,
Ale odurmanújuť rozum,
Neĥaj lyŝ do peŭnoho viku.
Podoŭŝe vyruje rozpuka,
Ŝĉob potim iznyknuty takoĵ,
Sama poroĵneĉa nastane
Ta Vaŝoju sutnistú bude.
Ocej bezutiŝnyj scenarij
Propysanyj ŭ knyzi pryrody,
Aby panuvaty nad koĵnym,
Koho na cej svit porodyly.
Ta Vy ne uvaĵyte slovo,
Jake proĵylo ŭĵe stolittá,
Nove Vy ĵyttá prynesete,
Aby zlyj súĵet poŭtoryty.
KVITKA DURMANU
Znajŝoŭ ja durmanovu kvitku,
vona ŭĵe posoĥla vid ĉasu,
Jakyj provela u ŝuĥládi
za sómym zamkom potajemnym,
Ta dosi ĵyve molodycá,
ŝĉo kvitku prosyla zrostyty
I jij na mohylu poklasty,
koly jiji oĉi pohasnuť.
Katujusá spohadom ĉasto
pro kvitky ŭladarku ĉudovu,
Horáť nadi mnoju oĉyci
i svitle volossá ĉaruje,
Odnaĉe daleko naspravdi
vid mene krasoty ĵadani,
I jiĥ dosáhnuty ne ŭdasťsá,
neŭdaĉamy poven mij dosvid.
I ŭse ĵ ja ĉekaju nahody
divyci proĥanná zdijsnyty,
Aby z blahodatnoho neba
na mene doŝĉi prolylysá –
U nyĥ ja pobaĉu usmiŝku
i holos u nyĥ ja poĉuju,
Ŝĉo tak dobyvatyś ŭtomyŭsá,
ŝĉo spokij meni podarujuť.
KNYHA DRUHA
PERŜA CÓHORIĈNA MANDRIŬKA
Kriź pole prámuje tajemna
do riĉky ĥvylásta doroha,
Sóhodni ŭnoĉi podolaju
vaĵeznyj toj ŝláĥ odynoko,
Aby spohládaty krasoty,
ŝĉo misáć nese sumnolycyj
U tyĵni najperŝi vesnáni
dlá mene odnoho ŝĉoriĉno.
Iŝĉe junakom nyźkoroslym,
ĥodyŭ buŭ na vody ŝyroki
Poblyzu sela rodovoho
i ĉuŭ holosy neznajomi
U koĵnomu rusi pryrody,
jaki zaklykaly spokijno,
Nenaĉe nastaŭnyky mudri,
mene cinuvaty Usesvit.
I ja piznavaŭ nezvyĉajni,
bezmirni prynady doŭkillá,
Taki zahadkovi dlá lúdstva,
ŝĉo meŝkaty zvyklo ŭ turbotaĥ,
Takyĥ lehkovaĵnyĥ dlá mene,
ostannóho spiľnyka vitru,
Lúdyncá z duŝeju rokyty,
do kryŭdnykiŭ zvykloho rano.
I zaraz zbyrajuś ŝvydeńko
hládiť na zasájeni ĥvyli
Posered dereŭ vodolúbnyĥ,
posered staroho kaminná,
De holos samoji pryrody
poĉne svoji zaklyky daŭni,
Ĥoĉa ŭĵe pomenŝalo syly
ŭ mojemu neridnomu tili.
НОВАЯ ЖИЗНЬ
Ветер неизменно катится на запад
И уносит грёзы, тянет за собою,
Я устал от жизни без любимых сказок,
Без любви влеченья, без минут с тобою.
Нет надежды больше на исход счастливый,
Сам сижу средь поля, мучимый тоскою,
А виденья дали вертятся игриво,
Заплетают кольца под небес рекою.
Детство убежало, и пришли заботы,
Чаще стала слякоть рушить настроенье,
Чаще стали грустью выделяться ноты,
Что слагают душу и мои творенья.
Мне бежать куда-то не охота вовся,
Стал намного старше разум мой противный,
Он сильнее нынче, чем в былую осень,
Но в глазах сокрылся трепет несчастливых.
TO ONE IN PARADISE
I znovu zustriŭ ja vydinná,
ŝĉo tak turbuvalo izdaŭna,
Vono potemniŝalo duĵe
i zoŭsim utratylo ŭrodu,
Oĉej zeleneńkyĥ ĉarunok
kudysá podiŭsá tepera:
Ĵyttá rozhládity mynule
bulo ne pid sylu ŭ zinycáĥ.
Ŝĉo stalosá, slaŭna divyce,
sestryce moja neputáŝĉa?
Neŭĵe vidŝukaty ĵadane
tobi ne sudylosá ŭ daláĥ,
Ŝĉo ŭkraly tebe tak zuĥvalo
ta tiľky ŭ prymaraĥ jaŭlály?
Neŭĵe obernulysá peklom
sady dyvovyĵnoho raju?
Ĥoĉa vidnovyty spromihsá
polamani rozumu puty,
Bez tebe nadali straĵdaju,
dorosliŝym staŭ nabahato,
A ĉorni duŝi poroĵneĉi,
jaki zapoŭnályś toboju,
I dosi nikudy ne znykly –
vony moje tilo ŭkryvajuť .
Meni b povernuty, prymaro,
tvoju pokaliĉenu sutnisť
Bodaj na ĥvylynku jedynu
do cóho merzennoho svitu,
Ŝĉob vypravyť daŭni pomylky
ta slovo lúbovi skazaty,
Ŝĉo ja pozabuŭ buŭ promovyť
u myti straŝni rozstavanná.
ĈAS DOŜĈIŬ
Temni ĥmaryŝĉa ,
Tanuť oblyĉĉá
U perelyvaĥ
Vikon tenditnyĥ,
Bo nepomitno
Lynula zlyva.
Zoŭsim ne spyťsá
I nebylyci
Doŝĉ prospivaje
Pro obvaĵnili
Za nebosĥylom
Ĥvyli Dunaju.
Znovu postanuť
Obrazy ĵvavi
Pered oĉyma,
Ŝĉob nahadaty
Dyŭni blavaty
Daŭnóji dnyny.
DIVY
Noĉi nespokijni
kotáťsá ĉariŭni,
Ŝĉob pity nazaŭĵdy
u neznani dali,
Zhaduju mynule,
ŝĉo projŝlo u divaĥ,
Dyŭnyĥ krasotoju
ĉy bezmeĵnyĥ ŭ dumaĥ…
Ja zhadaju koĵnu
dlá ĵyttá vaĵlyvu,
Ĥoĉ takyĥ ĉymalo
strilosá potokom,
I bahato ĉasu
vytratyty varto
Dlá poŝany ĉuda,
baĉenoho mnoju.
Perŝoju Janina,
diŭĉynka-susidka,
Kotra nauĉyla
cinuvaty rozum
Biľŝe za postavu
i jaskravi reĉi,
Hordoju ĥodoju
jde u spysku tomu,
Jij velyka ĉastka
ŭsiĥ vaĵlyvyĥ riŝeń
Na ŝláĥu mojemu,
mabuť, odpadaje;
Ja lúdej ŝanuju
perŝ za ŭse za rozum
I rozumnyĥ druziŭ
zaŭĵdy vyriznáju.
Dali starŝa Jinna,
ŝĉo na kobzi hrala
Ta mene sĥylyla
do muzyĉnyĥ ĉariŭ,
Ŝĉo ŭ meni zbudyla
poetyĉne slovo
U junaćkim vici
dlá rokiŭ majbutniĥ,
Jij pryvity slaŭni
posylaju j nyni,
Naj mene nikoly
ne poŝanuvala
Naviť dobrym slovom
diŭĉyna spokijna,
A ŝláĥy ŝyroki
nas na vik rozbyly.
Ĉudna Hanna Minśka,
Kryviji perlyna,
Rozumom mohutná
ta krasuná svitla,
Fizyk, matematyk,
prosto ĉudodijka,
Ŝĉo mene zjednala
z cilym svitom novym;
Ja Kupaly virŝi,
Vislyćkoho moci,
Ĉystu niĵnu movu
poluĉyŭ od neji,
I nauky toĉni
polúbyŭ serdeĉno,
Ja jiji portrety
Malúvaŭ neŭpynno.
Hidni perŝi tvory
prysvátyŭ ja Kvitci,
Ce – lehka kuľbabka,
muza doŭhoviĉna,
Ŝĉo meni zustrilaś
u ĵytti lyŝ tryĉi,
Ta velila buty
ŭ virŝuvanni toĉnym;
Pislá striĉi z neju
ja ŭ literatury
Z holovoju rynuŭ,
i desátky styliŭ
Ja zminyť spromihsá
u ŝukannáĥ viľnyĥ
Na prostoraĥ liter,
na ŝláĥu mystećkim.
Ŝĉe bula Ĥrystyna,
podruha najblyĵĉa,
Ŝĉo mene skryvyla
lehko ta nazaŭĵdy
Odynokym slovom,
visnykom rozluky;
Kotra spopelála
tak nesterpno duŝu;
Diŭĉynu sestroju
nazyvaŭ tenditno,
A opislá ŭtraty
nauĉyŭsá ĵyty,
Popry zdertu ŝkiru,
ŝĉo bula do toho,
I z diroju ŭ hrudáĥ,
hriznoju i dosi.
U roky studentstva
znaŭ panánku Viku,
Nadto ŭĵe samotnú,
ta skupu na druĵbu
Do meni podibnyĥ,
jazykatu troĥy,
Pohládom neŝĉasnu
ta do bolú ridnu.
Psyĥiky sekrety
ja poĉaŭ ŭznavaty,
Posvaryŭŝyś z neju
ĉerez durisť malu,
I piznaŭ bahato,
pomináŭŝy naprám
U ĵytti svojemu
biľŝosty zaĥopleń.
Zosú izhadaju,
Na prozvanná zlúka,
Perĉyka takoho
ne striĉaŭ ja biľŝe:
Ĥoĉ jazyk hostreńkyj,
a natura dobra,
I vona ĉymalo
mudrostej piznala;
Ne darma zijŝlysá,
ne darma rozstalyś,
Tiľky svitlyj spohad
zalyŝylyś ŭ serci,
Veletenśka ŭdáĉnisť
i ĥoroŝe slovo,
Sumno tiľky troĥy,
ŝĉo daŭno ne baĉyŭ…
………………………..
………………………..
………………………..
………………………..
………………………..
………………………..
………………………..
………………………..
Ĉujnaja nesloŭjanka
u ĵytti mojemu
Holku zalyŝyla,
pro jaku skazaty
I brakuje syly,
i ĉasamy brydko,
Tiľky neodminno
Dlá naŭĉanná treba:
Hore-nareĉena
i kopnák debelyj,
Virŝiŭ pro zitĥanná
jij pysaŭ bahato,
Ĥoĉ i ne sudyloś
nam proĵyty razom
Ce ĵyttá mynuĉe –
ta i slava Bohu!
Pislá toho ĉuda
zriksá ja diŭĉatok
Na tryvali roky,
poky myla Elá,
Dobraja Svitlana
ta Helena jasna
U pobyte serce
ne vernuly ŝanu
Do divoctva ŭsóho,
ŝĉo, zdavaloś, znykla
Na bezmirnyj termin,
na storoki lita;
Jim ja ŭdáĉnyj ŝĉyro,
za takyj rátunok,
I joho zabuty
zoŭsim ja ne zmoĵu.
Spysok zakinĉyŭsá
i skazaŭ bahato,
Ĥoĉ iŝĉe nemalo
riznyĥ divyć baĉyŭ,
Ŝĉo meni noĉamy
ne tryvoĵať duŝu
Ĉerez neznaĉuŝĉisť
u ĵytti mojemu.
ODPOVĎ POETESI
Dosvidu bahato – ŝĉastá tiľky malo,
Bo bahato hydla za ĵyttá pobaĉyŭ;
Ja ĵyvu u maraĥ, odynak prymĥlyvyj,
Budu ĵyty zaŭtra i ĵyvu sóhodni.
Kaĵuť, ja zlostyvyj rizni marhinaly,
Tiľky zlyj ja duĵe dlá lúdej paskudnyĥ:
Pidlyĥ tam ublúdkiŭ, zradnykiŭ ĵaĥlyvyĥ,
Lútyĥ psyĥopatok, nimfomanok ĥtyvyĥ.
Ja ŝukaty druziŭ doŭho namahaŭsá,
Tiľky osoblyvo miĵ ĵinok tenditnyĥ,
Oś i naĥapaŭsá vid otyĥ najbiľŝe,
Ĥoĉ na perŝyj pohlád ĵinka ne pidstupna.
Ja znajty spromihsá, prosto paľcem tknuŭŝy,
Ŭ universyteti veredlyvu duru
Sered vykladactva, ŝĉo zdaloś rozumnym,
I cilkom normaľnym malo b, mabuť, buty;
Moĵe poĥvalyty, jak ĥoroŝyj nastrij,
Moĵe infantyľnym obizvaty raptom
Ĉy problemy ŭbohi vylyty na tebe,
Ĉy rokamy nyty i táhty ŭ boloto.
Baĉyŭ riznu pohań i ŭ rádaĥ studentok:
Depresyŭna Katá, paranojik Olá,
Ŝyzonuta Vika, mazoĥistka Maŝa,
I ponyĵĉe ranhom ŝĉe divok bahato.
Sered ukrajinok vydiŭ mnoho ŝvali,
Ta i rosijanky ne vidstaly syľno,
Stusaniŭ jeŭrejok odĥopyŭ ĉymalo,
Bilorusky takoĵ kopnákiŭ davaly.
Od ĵinok zvyĉajnyĥ nadto utomyŭŝyś,
Ĵahiŭ naĵaĥaŭŝuś, vid otruty ŭpaŭŝy,
Ja poliz do ŭsákyĥ dyvuvaľnyć dyŭnyĥ,
Ŝĉob bratatyś z nymy, bo i sam ja troĥy…
Transku-malolitku vidŝukaŭ u Poľŝĉi,
Ŝĉo teorij riznyĥ naĉytatyś ŭstyhla;
Lyla ŭsáku neĉisť, zalyvalaś spyrtom
I piŝla do bisa ĉerez druhyj tyĵdeń.
Dykyĥ ja radfemok zustriĉaŭ vatahy,
Pyky nekrasyvi, jazyky ĉornávi,
Podruĵytyś z nymy ne ŭdalosá jakoś,
Bo vony druĵyty ne umijuť zoŭsim.
Dumaŭ, na Kaŭkazi je ĥoĉ kraplá ĉesti,
Ta j ŭ aulaĥ ŝlóndry pryĥovalyś niĵni;
Pro ĵyttá hanebne ti svoje kazaly,
Ja kyvaŭ breĥlyvo i zbyraŭ monatky.
Znaŭ iŝĉe sektantku, ŝĉo mene dobyla;
Niby nepohana, ta tupeńka duĵe,
I do ŭsiĥ zustriĉnyĥ, zoŭsim bez rozboru,
Nadto ŭĵe dobreńka, i tomu j do mene.
Ŝĉe bahato ŭsóho ja ustyh pobaĉyť
I ŝkoduú duĵe, ŝĉo ŭ virŝaĥ paskudu
Bahatorazovo ja zhadaŭ z pryjaznú,
Jak meni zdavaloś, ŝĉo znajŝov ja druha.
Vypraŭláty jmena na storonni zoŭsim
Nyni zaĥotiloś, ŝĉob hanebne skotlo
Ne ŭslaŭláty biľŝe u pisnáĥ ĵurlyvyĥ
Tym ĥoroŝym slovom, ŝĉo ne zasluĵyly.
Ta ĵyttá bahato vytratyŭ na pohań
I ŭ majbutnim radisť ja ne baĉu zoŭsim,
Oś i u mynulim ŭse ja proĵyvaju,
Ŝlú pryvit prymaram, dijsnym ĵe – proklóny.
KNYHA TRETÁ
PANNA ZAMOTEŬŚKA (URYVOK ZI SNU)
Kryky pousúdni ta volossá rveťsá,
Panna Zamoteŭśka skuŝtuvala bolú,
Ŭĵe harneńke lyĉko ne ŭlastyve divi,
Ŝĉo kolyś lovyla neuvaĵnyj pohlád
Viľnoho ĥlopĉyny, jak lehki puŝynky;
Ŭ katolyćkim ĥrami ĉuty halas dykyj,
Vin lákaje lúdnisť, perervaŭ molytvy –
Se blakytnyj Niman vylyŭsá za bereh,
Ŝĉob navesty ĵaĥu na narod trudáŝĉyj,
U slózaĥ divyci zoŭsim molodoji;
Panna Zamoteŭśka skuŝtuvala bolú
Vid diŭĉyny zloji u litaĥ junaćkyĥ
I sĥovaty slózy ne ŭdajeťsá biľŝe,
Ŝĉo, nenaĉe Niman, zatopyly lúdnisť
Ta molytvy tyĥi perervaly ŝvydko.
IZ DRUHOJI REDAKCIJI POEMY «SĤIDNA VIJNA». DO MOJEJI MUZY
Rannóho tumanu ty dytá tenditne,
Ŝĉo ne znaje vitru ta snihiŭ zymovyĥ,
Ty stojiŝ nad svitom, naĉe na storoĵi,
Ŝĉob sercá junaćki zvabyty soboju;
Tak i ja popaŭsá na haĉok pidstupnyj,
Biľŝe ne znavaty voli hamirnoji,
Ne buvaty biľŝe u sadaĥ vesnányĥ,
Ŭĵe ruka poeta inŝoji ne slavyť;
Ja blukaju svitom ŭ poŝukaĥ krasuni,
Ŝĉo pryĉaruvala pohládom laskavym,
Dyvovyĵnym stanom, do berez podibnym,
Holosom spokijnym, spokoju ne znaju,
Nuĝusá rokamy po zemnyĥ krajinaĥ,
Ta nijak natrapyť na slidy zavitni
Ne ŭdajeťsá dosi, ĥoĉ oĉamy pyľnyj,
Ĥoĉ lúdej zustriĉnyĥ ja pytaju ĉasto.
Toĵ javyŭsá zadum napysaty pisnú,
Slovom velyĉavym i potuĵnym skladom,
Perlu krasnomoŭstva iz morśkoho kraju,
Ŝĉo prynadyť divu na rozmovu niĵnu,
Ŝĉo uviĉnyť dyvo molodoho sercá,
Dasť meni nadiju na ŝĉaslyvi myti;
Nadĵadani duĥu ta mladomu tilu
Tak bahato ĉasu, tak bahato rokiŭ.
Pisná ta velyĉna bude pro poĥody,
Pro kryvavi bytvy daŭnóho gatunku,
Ŝĉo zemleju hrizno jakoś poĥodĵaly,
Onu rujnuvaly, zabyraly duŝi
Do krajin neznanyĥ na spoĉynok viĉnyj;
Ja pysaty budu, ŝĉo navije spomyn,
Zajvoho skazaty ne dozvolyť honor,
Tiľky ŝĉyru praŭdu, ŭ naŝi dni zabutu,
Ŝĉob bula ta sprava hidnym spadkom svitu,
Spraŭĵnim tym mystectvom dlá lúdej ŝláĥetnyĥ
I zdobula laŭry spraŭĵnómu poetu,
Bo nemalo stalo riznyĥ slovobludiŭ
Pid nebesnym sájvom ŭ naŝi jasni dnyny,
Ŝĉo zhańbyly slovo virŝamy brydkymy
I zmohly zaťmaryť poetyĉne sonce,
Naĉe ne buvaje iz perom vitiji,
Ta meni ti laŭry zoŭsim ne potribni
Bez oĉej krasuni, ŝĉo mene skoryla,
Bez oĉej tyĥ mylyĥ pisná bude marna,
Kynuta daleko na ŝláĥy ŝyroki;
Ja pyŝu dlá toho, ŝĉob zdobuty divu,
Pro jaku ja mriju tyĥymy noĉamy,
Ŝĉo mene skladaty nauĉyla virŝi
Ta povahy hidna j zaĥvatiŭ smilyvyĥ;
Naj poĉneťsá povisť na tij ŝĉyrij noti,
Naj zahrajuť lútná ta mohutná lira
Pro velyki bytvy u miscevyĥ zemláĥ
Na potiĥu lúdám, dlá nadiji sercá;
Ĥaj ĵe pisná lyne, naj usá iskryťsá,
Zhotuvaŭ ĉornyla, za pero berusá
I rádok strumyťsá, nabyraje moci,
Ŝĉo potribna konĉe dlá moho skazanná.
IZ DRUHOJI REDAKCIJI POEMY «SĤIDNA VIJNA». ZAKLÚĈNA MOLYTVA
Neba perelyvy nadto nedosáĵni,
Ŝĉo Atlant trymaje na kremeznyĥ pleĉaĥ,
Pid vahoju toju syľno izihnuŭŝyś,
Ĥoĉ lehki na vyhlád veletenśki ĥmary,
Vy poĉujte holos junoho poeta,
Veľmy neznaĉuŝĉyj dlá jasnoho sájva,
Vin-bo ŝĉyryj duĵe ta poĥodyť z dumy,
Vaĵnoji takoji dlá usóho lúdstva,
Dityŝĉa Adama ta blahoji Jevy,
Ŝĉo buly iz raju vyhnani naviky
Za táĵku provynu pered vamy, hrizni:
Vy ĉaroty myru poverniť do svitu,
Kotryj potopaje u kryvavyĥ vijnaĥ
Ŭĵe jake stolittá bez tryvalyĥ ŭpyniŭ,
Baĵanyĥ lúdyni nelehkoji praci
I usij planeti, materi ĵyvoho,
Ŝĉo daje dbajlyvo ŭsim svojim dytátkam
Plid dlá proĵyvanná, styhlyj i solodkyj,
Ta usim tvarynam pid jasnymy vamy;
Bo ide na brata brat z meĉem stalevym
Za ŝmatoĉok spadku, ŝĉo baťky lyŝyly
Dlá usiĥ naŝĉadkiŭ niĵnoho koĥanná,
Ŝĉo kypilo ŭ hrudáĥ koĵnoho iz onyĥ,
Ŝĉob blahopoluĉĉá ŭ tyĥ naŝĉadkiŭ bujnyĥ
I bulo, j zrostalo koĵnoji ĥvylyny;
Dajte syľnyj rozum naŝomu kolinu,
Naŝym ditám dajte toj velyĉnyj rozum,
Myr aby lúbyly ponad ŭsáke zlato,
Iz zemli zdobute ne vidomo naŝĉo,
Bo smerteľna siĉa tiľky na paperi
Vyhládaje krasno i sercá ĉaruje,
U ĵytti nikomu ne baĵajuť vojen,
Ĥoĉ lyŝe na vijnaĥ koĵen znajde cinu
Ŭsim ĵyttám ŭrazlyvym i nadijnym druzám,
Kotryĥ stalo malo ŝĉoś ostannim ĉasom;
Vy pozbaŭte syly tyĥ lúdciŭ zlostyvyĥ,
Ĵadibnyĥ, ĵaĥlyvyĥ, rozumom ubohyĥ,
Kotri prohanájuť myr vid domu lúdstva,
Ŝĉob ne stalo biľŝe pid blavatom vaŝym
Svarky miĵ ridneju, ŝĉo po ĉynu riŭna,
Ŝĉo baĵaje ĵyty do vikiŭ stareĉyĥ,
Radoŝĉiŭ napyŭŝyś od ĵyttá zemnoho,
Dorohyĥ ŭsim lúdám pid sumnymy vamy;
Vy zrobiť potuĵnu dlá ĵyttá pidpirku
Ŝĉob pobaĉyť znovu velyĉave lúdstvo,
Ŝĉo prámuje kupno do mety ĉitkoji,
Do dalekyĥ dalej po stepaĥ ŝyrokyĥ,
De talant zakvitne, myloŝĉi ne zhasnuť,
De nikoly ĵoden ne piznaje smerti,
De znajduť dlá sebe ŭsi miscá ĥoroŝi,
A ŭse zlo iznykne, naĉe j ne buvalo,
Naĉe ne ŭkuŝaly prabaťky vid dreva.
Vy zrobiť ci reĉi – vas poet blahaje
Potajemnym slovom u hodynu lútu,
Ŝĉob dobroty vaŝi staly vydni jasno
Dlá oĉej lúdyny, kotru porodyly.
|
